مجنون کراوات نمی زند

نه پلنگ هستم ونه شاعر اما صخره مرا به خود می خواند  صوت جنون وقت افطار چسبیده به بال پرنده ها پرت می شود این گوشه دنج : الله اکبر...

نه شاعر هستم و نه پلنگ...مردی زخمی که نه از صخره پریده است و نه....سالهاست این صخره وقت مستی مرا در خود فرو می برد تا بپرد...صخره را می گویم من زانو می زنم در خود و او خیز برمی دارد تا ماه و در بغل می گیرد این تنها افسانه جهان است که واقعیت دارد بعد ماه آرام آرام در زمین ته نشین می شود و شبهای بعد صخره درد زایمان میگیرد و می نالد اگر صدایی شنیدید نترسید زمین می خواهد ماه بزاید به لهجه خودش و نتیجه اش انبوهی گلهای وحشی است

نه شاعر هستم و نهپلنگ...ماه را می گفتم حدیث مستی ام 

دستش را دراز می کند که بیا ومن کفشهایم را لنگه به لنگه می پوشم و...کسی می گوید آتیش داردی به خودم که می آیم مردی تکیده از مستی افیون برمیگردد می گویم دلم پراز آتیش است بدم خدمتتون رو برمیگرداند ومی گوید امام رضا شفات بده

یاد امام می افتم و ....تمام بغض این چند وقت را جیغ میزنم مرد برمیگردد وفحش می دهد که پرید هرچه زده بودم ومن نه تازه نئشه شده ام از این همه آبی روشن که در گلویم موج می زند

نه شاعر هستم ونه پلنگ...ماه مورب بالا رفته است نه من نه پلنگ نه صخره نه افیون آن مرد خمار دستمان به دامن ماه نمی رسد 

برایش بوسه ای می فرستم او از شرم اندکی سرخ و سپید می شود که یعنی خجالت بکش و برو...می روم ...یعنی برمیگردم سمت آدمیزاد....تا پایین تپه اله ناز می خوانم

پی نویس:

این حکایت واقعیست بگذارید به حساب جنون...سه شب پیش اتفاق افتاد ... جنون مجنون آبجی سهبا هوایی ام کرد به نوشتن