نت نهم نور

خدا نورست نور...این را دلم گواهی می دهد اما جان، خدا را مهر می داند که مهر برتراز نورست که نور سعی می کند مهربان باشد با جهان هستی که اگر نباشد اهرمن سیاهی می تازد بر جان و روزگار این می شود که هست

مرا شمع نامیدند و حکایتها گفتند از فلاسفه تا عشاقی که مهر را نت می کنند در نوازشهاشان واما قصه...من عاشق خدا هستم می خواهم نور مهربانی اش را فریاد بزنم.و یکی از همین قصه ها قصاوت من است در کشتن پروانه...پروانه فرشته رنگارنگی بود که آدم لای موهای حوا چسباند و در هبوطشان همسفر شد و این فرشته زیبا عاشق خداست وشوریده می چرخد تا هرکجا که حرف از مهراست را برقصاند  

من عاشق خدا هستم شاید وجودم از چربی نامطلوب باشد اما دلم پرواز می خواهد تا نور علی نور و برای همین باید به جانخود آتش بزنم و می زنم ...اینجاست که سر وکله پروانه پیدا می شود و از آنجایی که عاشق پروا ندارد می خواهد در نور من سوار شود و مسیر هبوط را برگردد و نمی داند نور من درد دارد وس سوختن...پروانه باید پروایش را کنار بگذارد و بداند با رنگهای زمینی نمی شود به خدا رسید باید در هفتاد رنگی اش بی رنگ شود شبیه نور 

من و پروانه حکایتمان را آدم ها نوشتند و سوز وگداز عاشقانه شان تزریق شد میان عشقورزی مان...من نه اینکه پروانه را دوس ندارم نه...من خدا را بیشتر دوس دارم و اگر نور نشوم فنایم حتمیست...

که دیده است من پروانه ای را سوزانده باشم ؟ من بوسه هایم را برایش کنار گذاشته ام تا جهان آدم خالی نباشد از سوز وگداز عشق

پی نویس:

1.مهربان آسمانی آبجی سهبا این نه آن شد که باید اما واگویه ای بود از دقایقی منگ به طعم زالزالک و خواب...اما تقدیمش می کنم باشد که بادیده نورانی تان نور را بخوانید نه غلط های دلم را