چاقوی خدا برگلوی زمین قوچ می شود

سیب را قاچ میزنم اخم می کند که مرد گنده زشت است آداب معاشرت این نیست می گویم از چاقو می ترسم می گوید لولو که نیس آه یاد بگیر...چشم هایم را که می بندم پدر می آید با ترمه و چاقو...مادر که جگرش را لای چادرش گاز می زند که من نترسم.من هنوز بوی چشمه مستم کرده است.

پدر  هنوز آستینش خاموش نشده است و گل محمدی در جیبهایش شکوفه می دهد نبودم اما شنیدم که پدر همینطور از دل آتش عبور کرد ومن می دانم اگر گلویم بریده شود چند قناری آزاد خواهد شد همان قناریهایی که سرآن چشمه آب خوردند وکنج گلویم تخم گذاشتند من جیغ نزدم که نکند جوجه ها بترسند.من جیغ نکشیدم نکند مادر زبانش کند شود زیر دندان من چشمهایم را بستم نکند بابا هوای گلستان کند

من آن روز خدا را دیدم که پایین آمد و دستهایش را زیر سرم گذاشت تا ریگهای بیابان نسوزاند پوستم را ومادرم هاجر می دوید پی آب و خدا از جیبش مشتی انار پاشید بر زمین و زمین شکافت ومن غرق شدم به بازی در آب...

پدر می آمد و ترمه در باد می رقصید مثل موهای مادر که می دوید در باد و آفتاب

پدر می آمد و چاقو برق می زد زیر آفتاب

من سیب را قاچ می زنم و اخم ها تو بیشتر می شود

پدر زانو می زند گلویم را می بوسد من خودم آنجا ایستاده بودم آنروز زیر تیغ آفتاب که چطور حسین.ع. گلوی فرزندش را بوسید و خون انار شد

پدر گلویم را بووسید و صدای ضجه خفته مادر تکار میشد در گوش بوته ها و سنگ

گفتم مادر یکبار ضجه زدی اب جوشید در دل بیابان مباد ضجه ات کوه را از هم بپاشد

پدر لبخندش درد داشت من اما می دانستم اتفاقی خواهد افتاد .دستهایم بسته بود خودم گفته بودم که زیر تیغ نکند هوس قاچ زدن سیب به سرم بزند

پدر عاشق بود عاشق تراز مجنون که لیلی اش آب بود و باران...

من از چاقو ترسم نشان به آن نشان که آن روز دستهایم را نبریدم.وقتی یوسف می گذشت از میان چشمهای خمار و شراب از نوک انگشتانشان می چکید

من از چشم بستم و حس کردم نیلوفری بر روی گلویم درد زایمان دارد و می خواهد انار بزاید ...پدر لبخند زد گفت برخیز که انارت را خدا قبول کرد من که برخواستم مادرم جوان شده بود و در چشمهایش زلیخا می رقصید و پدر گریه می کرد بر اناری که در کربلا رویید

پی نویس ضجه وخون:

این پست را حتما بخوانید

http://nahavand.persianblog.ir/post/738/