کرشمه خاکستر در عصر یخبندان

گاه عشق آسمان بود و روح زمین

تا وقت چه اقتضا کند که چه بارد،
گاه عشق تخم بود و روح زمین
تا چه روید،
گاه عشق گوهر کانی بود و روح کان
تا خود چه گوهر آید و چه کان،
گاه آفتاب بود در آسمان روح
تا خود چه تابد،
گاه شهاب بود در هوای روح
تا خود چه سوزد،
گاه لگام بود بر سرِ سرکشی روح
تا خود به کدام جانب گرداند،
گاه سلاسلِ قهرِ کرشمه ی معشوق بود در بندِ روح،
گاه زهرِ ناب بود در کامِ قهرِ وقت
تا خود کرا گزد
و کرا هلاک کند...

 _{رساله «سوانح فی العشق»  احمد غزالی}

_{پی نویس باران:}

_{این روزها که باران بارید آتشم خاموش شد ومن خاکستر شدم و نشستم به آواز خواندن شاید بشود ،ققنوسی در اندازه روحم بزایم سبک، تا پر بگیرد برای تماشای خدا}