متروک ترین امپراطوری بهار

زندگی مرگ تدریجی رویاهاست می نویسم تا باشم

متروک ترین امپراطوری بهار

زندگی مرگ تدریجی رویاهاست می نویسم تا باشم

جدیدترین یادداشت‌ها

همه

[ بدون عنوان ] بهار دخترک ایستاده روی پل است که ما دست می بریم تا تصوریش را بر آب به چنگ بیاورم. آب می گذرد . بید مشک ها می دانند کدام...
کمپرا چیکو تنهایی حالتی مزمن از با خود بودن است که در جمعی نا همگون اتفاق می افتد مثل درخت سیبی که نمی داند ریشه هایش را در جنگل...
نخ کش حس ها پاییز است و باد می داند چه طور توی درخت ها بدود که تنهایی ات را کوچه بشنود.ما هر کدام مان تصویری خاصی از پاییز در...
خدا ما را از دریا آفرید هروقت گریه می کنیم دریایی از درونمان کم می شود خدا هیچ کجا نگفت من اما هرشب صدای گوش ماهی ها را می شنوم که در درونم جیغ...
خانه تکانی به رسم انار این روزها افتاده ام به جان کارتن های توی انباری و یادگاری ها و...را سبک و سنگین می کنم که کدام شان وزن خود را از دست...
بهار در پیله دویدن اسفند به نیمه که می آید خوابم می گیرد دلم می خواهد یه چرت نیم روز بزنم و ببینم عصر سیزده به در است در چرت نیم روز اسفند...
خیاطی که یقه را آفرید تنها ترین آدم روی زمین بود هوا که سرد می شود یقه ها می شوند رفیق پچ پچ های ریز که هیچ کس نمی شنود اما یقه که رفیق خودمانی است می چسبد رو لپ هایت و...
عزیزک ماهوش غزل پونه ام خدا که می خواست تورا بیافریند آبش را از انگور برداشت و خاکش، گردی بود که روی کاکل گندم نشسته بودو ورز دانش افتاد دست...
مهربونی این طرف دیواره برف دلش نمی خواست ببارد آسمان اما درد داشت و به خودش می پیچید.برف هی داشت خود خوری می کرد که گندم به خانه برسد اما این...
شعر بلند لبهایت را انار می داند و بس خدا گفت درخت شو .... دلش گرفت : درخت ؟ اما من دوست دارم آدمی باشم که می دود در دشت .دخترکی با دامنی از شاهپرک و عطر...

بایگانی

آمار : 37750 بازدید Powered by Blogsky

سکانسی از یک فیلم بلند

سکانس اول

"مفتش شش انگشتی" با لباس دامادی اش، غرق در خون از مشروب فروشی بیرون می آید. "رضا خوشنویس" مظطرب خودش را به او می رساندو.... بر بالینش می نشیند و می پرسد: اسلحه ات کجاست؟ مفتش می گوید: زیر کِتفم. رضا می پرسد: چرا استفاده نکردی؟ مفتش که دیگر جانی برایش باقی نماند به سختی می گوید: "خسته شده بودم. خسته."

سکانس دوم

سید رسول(گوزن ها) بعد اینکه پلیس تعقیب شون توی خونه به قدرت میگه :نـــمـــردیـــمُ گــلولــه هــم خـــوردیـــم ...
هــمــیــشــه دوس داشــتــم یــه جــور خــوب کــلکـم کــنــده بــشــه ...
بــا گــولــه مـــردن از تــــو کـــوچه زیـــر پــل مــردن کــه بــهــتـره

سکانس سوم

صبح بیدار که می شوم خودم را میزنم به کسالت...کار بیخ پیدا می کند..همه دلواپس می آیند و می روند...مجبور می شوم به دکتر راستش را بگویم .دکتر در گوشی می گوید : حالا واسه چی؟

میگم خسته شده بودم...خسته

...می خندد ومی گوید این همه آمپول و سرم

می گویم : نمردیم و آمپول الکی هم زدیم

سکانس بی ربط

من هنوز خسته ام...تیتراژ می آید

سکانس سانسور شده

قرار بود در بازی دعا شرکت کنم اما خسته شده بودم...من زیاد سر خدا را درد می آورم و زیاد درگوشی برایش حرف میزنم

پیامکی آمد: دعای لر: خدایا خوت مینی چمه...الهی آمین

الهی آمین

آمین

جوجه اردک زشت جمعه 6 دی 1392 ساعت 21:43

نظرات 4 + ارسال نظر

طهورا جمعه 6 دی 1392 ساعت 22:43

واقعاً؟!
خب همون درگوشی ها با خدا رو می نوشتید ...آهان ، خسته بودید...
خیلی دلنشین بود ،با این که تلخ بود ولی لبخند هم بر لب داشت.
سلام برادرزاده .خسته نبینیمتان

واقعا...
گاهی خستگی بی دلیل کار دست ادم می دهد...به همین سادگی

سلام عمه خوب قصه ها

سرزمین آفتاب شنبه 7 دی 1392 ساعت 08:11

الهی آمین

الهی آآآآآآآآآآآآآمین

سمیرا شنبه 7 دی 1392 ساعت 09:57

خدایا گوشتو بیار جلو................
آمین....
همه مون خسته ایم....
خوشحالم که هنوز هم دستان به هم گره خورده تان کور میکند ملخ جماعت را گرهی به قوت و قدرت فرشته معصومی چون الیاسین.....
چقدرررررررررررررر به هم می آیند این سه نفر

خدایا گوشتو بیار جلو

چه دعای قشنگی
مثل آن دونفر عصر پنجشنبه خندان ومهربان

ری حان سه‌شنبه 10 دی 1392 ساعت 14:36

خدا چه می شد اگر پا به پاش - نه ای کاش
نرفتـــه بودم و آن ســایه باش ـ نه ای کاش

خودش دو مرتبــه با من قــرار فـــردا را
نمی گذاشت که حالا براش ـ نه ای کاش

یکی بـــه من تلفن کرده بود یا می گفت
عمیق زل نزنم در چشاش ـ نه ای کاش

درست لحـــظه برخورد کامیـــــون با او
دویده بودم و خود را به جاش ـ نه ای کاش

خدا مصادره می کرد کامیون ها را
به جرم له شدن آدماش ـ نه ای کاش

فقط دو ثانیه بر ریلــــهای این ساعت
قطار عقربه می شد یواش ـ نه ای کاش

دو تا کبــــوتر مریــــم رهــا نمـی گشتند
به محض وا شدن دکمه هاش ـ نه ای کاش

نمرده بود زن و این چنین نمی ماندند
در انتظار قدم کفشهاش ـ نه ای کاش

درون خانه قدم میزد و غذا می پخت
کنار شیطنت بچه هاش ـ نه ای کاش

دلـــم دچــــار نمی شد به آه نه ای وای!
غزل دچار نمی شد به کاش نه ای کاش...
شعر از: کورش کیانی قلعه سردی