رقص کمانچه ام در بیشه زار

این روزگار

همه چیزش بالعکس است

قدیم تر

پاک کنها

ته مداد بودند

استاد عبدالرضا فریدزاده

***

چه شد که دلم هوای مهربانی کرده بود ؟ آوازی که در اتاق می پیچید مال دلم نبود یا تمرین دف زدن ماه سلطان در اتاقک تنهایی کوک رخوتم نشد.هرچه بود قهوه اش تلخ پایین نمی رفت.

گفتم شکر رو کجا گذاشتی

گفت وروجک با نمک قاطی کرده...نخوری

گفتم ...هیچ نگفتم یادم هست

تلفن زنگ میخورد حوصله پاسخ هست ونیست اما نام استاد فرید زاده را که می بینم برق سه فازی از بدنم عبور می کند و زنده می شوم آنقدر زنده تا چند روز مثل قرقی یک جا بند نمی شوم اینهم از معجزات مهربانی ایشان است

به پهلوان نگویید

شرمنده می شود

که او تریلی هجده چرخ را

ده متر روی آسفالت کشیده

و شاعری نحیف، میهن خود را شبانه روز

در راه و نیم-راه های پر دست انداز

بر گرده می کشد

به جستجوی قرن بیست و یکم

برای نوشتن از مهر و بزرگی شان  دلی می خواهد که قد بلندباشد تا دستش به سپیدی موهای رنج چراغ ایشان برسد به قول دکتر روزبهانی :« هنرمندی معلم و معلمی هنرمند» - مجله نمایش شماره 169-http://www.theater.ir/files/pdf/magazin25028.pdf           صفحه 53

حتما اینجا را هم  بخوانید 

و البته این وبلاگ را که خود استاد در آنجا می نویسند:

http://dehkadehart.blogfa.com/

دیشب به دوستی می گفتم نمی دانم خدا درمن چه دیده بود که اگر آن روز به گاه سیزده سالگی ام  از سر کنجکاوی وارد کلاس ایشان نمی شدم الان در چه وضع اسفناکی بودم دارم دوستان تاریخ خودم را مرور می کنم...حداقلش این شدم که تنبل ترین شاگرد ایشانم که از کودن بودن درک مفاهیم به هیچ کجا نرسیدم اما لذت از صورت مفاهیم بسیار چون من اهل شیرجه زدن نیستم 

خودم را در این شعر استاد می بینم:

در خانه مُشتی کودک کور و کچل بودیم

با رنج و فقر و فاجعه بچّه محل بودیم

یک جمع مفلوک گرسنه تلخ اندر تلخ

هر چند در چشم پدر "قند عسل" بودیم

یک عده بی تقدیر، بی آینده، بی لبخند

یا توده ای تیره -عفونی- چون دمل بودیم

ما را کسی آدم نمی دانست اما خب

بر گردن "بودن" به بهر تقدیر "چل" بودیم

در جوب میهن آب سفتی –قهوه ای- با ناز

می رفت و در آن جاری طناز! حل بودیم

آینده حالش را به از ما بهتران می داد

ما هم به اسم زندگی کردن مچل بودیم

وقتی زمین لرزه دهن سرویس می فرمود

بدبخت ما بودیم که روی گسل بودیم

مقصود این که بحث حالا نیست، از بنیاد

درگیر ماتم یا گرفتار هچل بودیم

با این همه هر وقت مادر یک متل می گفت

ما دست-جمعی قهرمان آن متل بودیم

دارم از این تاریخ لذت می برم وهمه را مدیون شاه بیت هنر لرستان هستم که این سالیان وراجی های بلغور شده شاگرد خنگش را تحمل می کند وجز لبخند وآواز خوشش هیچ نمی گوید

بهرحال 

این روزها آنقدر کوک هستم که یک آرشه  دستمالی رها در باد می خواهم تا کمانچه  دست چوپی دلم را گرم کند به رسم بازنه و سازنه ها

استاد خوبم

هرچند قدر شناسی در فرهنگ ما نیست و این رنج می افزاید اما بگذار به رسم همیشگی مان خم شوم و دستتان را ببوسم 

سایه تان همیشه سترگ وسلامتی تان در فزون باد