نامه ای به صندوق پستی چشمهایت

نامه نوشتن شبیه فرض کردن است فکرمیکنی عزیزدلت روبه رویت نشسته است و دارد چای مینوشد.مزاحمش نمی شوی که مبادا لبش بسوزد در چای لب دوز

حرف میزنی تا مبادا فکرش بلغزد میان انبوه  غصه ها...حرف میزنی بعد آخر نامه که می شود می بینی قطره اشکی گوشه چشمش خیز برمی دارد برای سونامی غصه  و حرفهایت نیمه تمام می ماند.

 وقسمت بد ماجرا جایی است که می گوید آْلرژی دارد

امااین آلرژی چه زخمی بود که گلوی نسل ما را گرفت؟ یادم می آید پدر دوستم توی کارگاه پنبه زنی کارمی کرد اما هیچ وقت نمی گفت به تار وپود ها  آلرژی دارد وهمیشه با ما فوتبال بازی می کرد.

اما میزها وفنجان های چای کافی شاپ آلرژی زا هستند وهرچقدر فرض میکنی که آرامش را خریده ای بیهوده است

ما آدم های این نسل یه کمد آلرژی قایم کرده ایم انگار خاصیت تحریم انبار کردن روزهای خوش است و مدام نرخ دستمال کاغذی بالا می رود و هیچ کس به فکر نیست که این نسل بلد نیست بلند گریه کند.آستین لباس های مان شوره زده اند و آمار کاغذ باطله سرسام آور شده است این همه نامه می نویسیم و هیچ دلی به مقصد نمی رسد

نامه نوشتن فرضی یک نوع آلر‍ژی مزمن است که دارد دامنمان را آلوده می کند.آلرژی فصلی که نه باران دم غروب آبان می شناسد نه خرما پزان مردادماه...

این همه کد پستی و تو نمی دانی مقصد گریه هایت گوش کدام هم درد است وباز باید فرض کنی یکی هست که دردهایت برایش تازه گی دارد.

این نامه هم تمام شد بی اینکه حرف مهمی زده باشم جز اینکه باید یادم بماند بعضی ها صندوق پستی خدا را در دلشان ذخیره کرده اند و بی هیچ حرفی پس وپیش نامه هایشان پاراف می شود به مهر

پی نویس:

گفتن نداره اما « تو» ی مستترهمه ی دعاهایم شده ایی...بیچاره دلم که توانایی جبران ندارد