آدم بودن سخت است...سخت

دوستی از من پرسید بزرگترین مشکل حال حاضر ایران چیه ؟ مانده بودم مثل همه بگویم اقتصاد دیدم ریشه کرم خورده جای دیگریست حتی پوپولیسم و ساده انگاری مسائل هم نیست یا اینکه بلد نیستیم فکر کنیم- بالای نود درصد فکرهای روزانه ما اندیشیدن محسوب نمی شود بلکه غالبا داریم به ترس های مخفی دلمان فکر می کنیم -

خودمانیم مشکل امروز ما سیاسیت زدگی هم نیست به یک نتیجه رسیده ام: قضاوت

ما درباره هرچیز وهرکس قضاوت می کنیم جهان پیرامون ما دوبخش دارد خوب یابد...ومتاسفانه سنگ محک ما منافع شخصی است اگر کسی در مسیر منافع روحی و روانی ما حرکت کند آدم خوب و پیغمبر زاده ایست و اگر همرنگ نباشد پیغمبرزاده هم که باشد یک شبه شمر می شود و توحدیث مفصل بخوان از این مجمل...

داریم با قضاوتهای ریز و درشتمان زندگی می کنیم.و از همه بدتر همین قضاوتها رفته رفته باعث شده است فکر کنیم بهترین آدم روی زمین هستیم و این در زندگی و حتی سیاستمان رخنه کرده است.همین باعث شده که خود شیفتگی معنوی پیدا کنیم.روانشاسان معتقدند که آدم تا میانسالی تصویری از خود در ذهن می سازند و تا آخر عمر با همان تصویر زندگی می کنند و گاها فاصله عمیقی بین آنچه هستند با آنچه در ذهن ساخته اندوجود دارد

از قدیم گفته اند هرکس را در قبر خودش می خوابانند اما انگار دیگران جای مارا توی قبر تنگ می کنند یا بهشت دربست باید مال من باشد و نخ را آنقدر می کشیم تا کلافی پیدا شود.معصوم که نیستیم  یا باورمان شده که هستیم...گاندی جای نوشته است: 

وظیفه ما نیست که خطای دیگران را جستجو کنیم وبه قضاوت درباره دیگران بنشینیم.ما باید تمام نیروی خویش را برای قضاوت در کار خودمان صرف کنیم و تا وقتی که حتی یک خطا در خود می بینیم حق نداریم که در کار مردم دیگر دخالت کنیم .

این روزها دارم تمرین می کنم کسی را قضاوت نکنم شاید در این تصویر سازی کمکم کرد که هردو یکی باشیم من و تصویر ذهنی ام.اما چه کنم که فرهنگمان پرشده است از قضاوت...قضاوت...

و تیر خلاص این حدیث منسوب به امام جعفر صادق .ع. است که می فرمایند: کسی که مومنی را بر گناهی سرزنش کند ،نمیرد تا آنکه خود مرتکب آن گناه شود