زبان مشترک چای یخ زده

دلم گرفته است ایوانی نیست تا انگشتی بر پوست کشیده شب بکشم.تنها هم دم من آواز دیلمان است و فنجان چای...دل تنگی زبان مشترک همه ماست یکی دل تنگ خاکی است که ازآن زاده شده ودیگری دلتنگ نگاه محبوبی و خال سیاه کنج لبش...

من اما دل تنگم...وهرسازی که می شنوم حتی رنگ چهار مضرابی هم که باشد فرود می آید در دیلمان بغض و دندانی روجگر

دلتنگ چی و کی ؟ نمی دانم بغضی است که افتاده روی ضربانم و هی آدم های دلم را می کشم و می آورم ومی نشانم روبه رویم و فنجانی چای می نوشیم بعد می روند و من هم چنان سنگینم در این بغض زمستانی که نه سر باز شدن دارد نه خفه ام می کند و فاتحه

نه ربطش میدهم به هبوط و فیلسوف می شوم نه ادای این جوانک های افسرده را درمی آورم که قرص برنج آرامشان می کند من همینم که این جا نشسته ام به شمردن حسرت های زندگی ام...

این هارا باشما تقسیم کردم شاید درمانی ...آآآآآآه این چای هم سرد شد و ....

پی نویس:

دل تنگ صدای  استاد قهرمانم