عزیزک ماهوش غزل پونه ام

خدا که می خواست تورا بیافریند آبش را از انگور برداشت و خاکش، گردی بود که روی کاکل گندم نشسته بودو ورز دانش افتاد دست نسیم همین است  که هروقت هوای کوپایه اردوشان به سرم میزنم دستی لای موهایت می کشم و می شود آواز چند بلدرچین که توی تیرماه گندم زار می خوانند را شنید حتی بارها دیده ام سنجاقکی از گوشه چشمانت آب نوشیده است.مردم شهرم هنوز معتقدند در چشمه ماهی عروسی پولک پوش زندگی می کند اما من که میدانم تو توی آب، اب تنی کرده ای واین همه افسانه  حتی از هالیود سردرآورده

ماه که هرکس نداد من میدانم هروقت مرخصی میرود تو جایش می نشینی واین پایین همه میگویند قرص ماه کامل شده است حتی فردای همان شبها تعداد چاپ کتب عاشقانه دوبرابر می شود و بازار گل فروشها سکه می شود.من که میدانم تو حتی با چشمهای بسته هم شهر را روشن می کنی

بانوی شراب و انگور وماه

ماه مانای سمرقندی

هزار سال شعر پارسی در وصف لبهایت کم آورده است من که میدانم معجزه ی هزار سوم رقص توست با چین دامن اردی بهشتی ات

عزیزک ماهوش غزل پونه ام

مانای عشق

تولدت مبارک