کر داوود اسبی سوار...

هوا فرق چندانی نکرده است حتی رنگ موهای پدر قبل سکته مغزی اش ؛ من همچنان لج بازم و احساس می کنم آمده ام که توی خرما پزان کمی شربت زرشک بخورم و پرده دوم در انتظار گودو را بازی کنم

من هرروز منتظرم بزرگ تر شوم تا موقعیت تغییر همه چیز را پیدا کنم دست پدر را بگیرم و دونفری برویم دالاهو و او فلک ناز خوانی کند برایم حتی بروم فلکه گاز خانه یحیی را ببندم تا زنده بماند و باهم برویم سینما و...حوالی همین روزها مادرم روی تخت اتاق 13 خون ریزی معده سیاه پوشم می کند هیچ کاری از دستم نمی آید حتی آن مشت که نخورد به صورت دکتر که تشخیص اشتباهش مسیر مرا عوض کرد به قرص اگزازپام دو بعد پنج بعد...

تشخیص در ده سال بعد که می شود امروز همین موهای سفید است که قایمش می کنم تا دلخوشی پسرک چهارساله ام باشد

ده سال برای تغییر زمان دارم ده سال فرصت دارم که ادبیات نخوانم ده سال باید روایت اردافیرنامه را در پس گیل گمش پیدا کنم و ربطش به اسطوره آناهیتا؛ این ها همه هیچ چیز را عوض نمی کند من همین می شوم همین که هر روز ساعت 6 صبح از مسیر میدان بابا طاهر پیاده می روم یاد نمی گیرم که مسیر همه جهان از عشق شروع می شود تنها کاری که می توانم توی این ده سال تا به امروز انجام دهم زیبایی همسرم را از بر کنم و نزار قبانی را و کمی عباس معروفی ...من فقط می توانم عشق را پر رنگ تر تلفظ کنم و سعی کنم ته لهجه لری ام را محکم بچسبم که یادم نرود باید در مقابل چشم های عاشق بگویم: روله کر دادود اسبی سوار نیادار سرت ...