نامه ای وارونه به باران...به گندم

خدانگه دار آبجی نرگس

به امید دیدار

حالا که نامه ام را به پایان می برم به دست تکان دادنی فکر می کنم که در صحن انقلاب حرم آقای خوبی ها.ع. به دیدارمان آمد همان دست هایی که پراز یاد خدا هستند و چند دانه گندم که برای گنجشک ها -ی که من استخدام شان کرده ام که احوال مهربانی را برایم بیاورند- دانه می پاشد.من تمام شده بودم این را همین خدا نگه دار پایان نامه می گوید اما  وارونه خودم را نگاه می کنم که من زشت پیش از این چهار سال چه بودم و حالا...

داشتم به این فکر می کردم که چتر مهم تراست یا باران؟ لابد می گویید باران...صد البته اما نه برای من...وقتی این باران همان باران معروف کدکنی نیست چتر برایم مهم تر می شود وشما چتر هستید چتری که عاشق باران های خوب است و در راه برایم از مهر می گوید و خودش خیس می شود بی این که من دلم بلرزد که نا نوشته هایم را آب خواهد برد.

داشتم به این فکر می کردم که شما شبیه کدام قصه کودکی های من هستید؟ بی درنگ یک نام مثل برق و باد گذشت...شازده  کوچولو... هم او که می گفت:اهلی کردن چیز فراموش شده ای است، یعنی علاقه ایجاد کردن...

علاقه ایجاد کردن همانی بود که تردید مرا شکست یادتان که هست:

شاید سلام ...شاید خداحافظ....شاید

وتهدیدی که سراسر چتر بود و یاد باران و من کاغذی ماندم و زمین گیر شدم و ریشه زدم و درخت شدم

آبجی نرگس 

حالا میانه نامه هستم زیاده سرتان را درد نمی آورم بعضی ها انگشت شمار می شوند در مهربانی و وقتی مثل من وارونه نگاه شان می کنی بیش از یک نفرهستند .آدم ها عادت کرده اند همه چیز را از بالا به پایین نگاه کنند این است که مدام دوست دارند بقیه آدم ها وحتی اشیا کوچک تراز خودشان باشد .اما کافی است یک بار همه چیز را وارونه نگاه کنند...چه قدر چیز های کشف نشده ای روی زمین هست .درخت سیب...گل رز شصت برگ وحتی قاصدک...آه قاصدک بیش از یک بال دارد ...شما هم بیشتراز یک نفرهستید.همین چند سال را مشت می گیرم برای نمونه ای از خروار ...غصه چند نفر را به دوش کشیدی و هیچ کس از غصه هایت خبر دار نشد؟ به این جا رسیدم که اندازه آدم ها به متر نیست یا وزن یا سن ، اندازه آدم ها به حجم همین غصه های دیگران است که به دوش می کشند.

دارم به اول نامه نزدیک می شوم

همان جایی که هیچ تردیدی برای سلام کردن ندارم و قاطعانه سر ارادت فرود خواهم آورد.اول نامه همیشه حال طرف مقابل را می پرسند من که هر روز از گنجشک ها می پرسم اخبار دلت را...پس من نامه ام را چطور شروع کنم؟ نظرتان برایم مهم است:

شازده کوچولو گفت: کم کم دارم می فهمم... گلی هست... و من گمان می کنم که آن گل مرا اهلی کرده است

اما نه کیست این حوالی نداند آبجی من گلیست که مرا اهلی کرده است...چه کنم چطور نامه را شروع کنم که زیبنده مهربانی تان باشد؟ بگذار با بهانه نوشتن این نامه شروع کنم:

شازده کوچولو پرسید : "آیین" چیست؟ 
روباه گفت: این هم چیزی است فراموش شده، چیزی است که باعث می شود روزی با روزهای دیگر و ساعتی با ساعت با ساعت های دیگر فرق پیدا کند.

آبجی خوبم این آیین برای من شتاب زده مهر وماه همان تولد شماست

پس ساده می نویسم اما شما مثل همیشه با تفسیری از بابونه و ریحان و صدای بیشه بخوانیدش:

تولدتون مبارک

سلام آبجی نرگس