ملس ترین غزل جهان

تو را که تصویر می کنم

دهانم بوی باران می گیرد

بوی بنفشه زار

تنت یال اسبی است سفید

که در چشمانم می دود

وبهار

ادای لبت را در می آورد

به شکل شکوفه

بهار هرچه داشته باشد به پای یک شکوفه لبخند تو نمی رسد که مانا ترین هدیه خداوند بودی در روز تولدم. از دیروز می ترسیدم که چطور برایت باید بنویسم اما خودش بی هیچ تلاشی ساز شد برای نوشتن.

مهربان همسر عسل گلاب و پنجره ، پری وش شعر و غزل که باران گیسوانت آبشار هر صبح منست که در دستگاه همایون ماهی می شود که می پرد از سر شانه های زمان

من قبل از تو و بعد از تو تاریخ هستی ام را شکل می دهد...قبل از تو خالی از هرچه ترمه و شراب و بعد از تو چوپان مست از بوی ریواس و آواز سینه سرخ ها...

25 فروردین که می شود دلم باران می گیرد حتی زیر آفتاب نیمروز چشمانت وهمه واژه فرار می کنند به سرزمین نامحدود لبهایت که زنبورهای عسل طوافش می کنند

امروز را برای بودنت سجده شکر گذاشتم که سد شدی تا قناری کوچک دلم له نشود و خودت آرام آرام سوختی...من برای هر ثانیه بودنت هزار در هزار سجده شکر در گردن دارم و قاصر از گفتن حتی یک الله اکبرش...

خدا کند که این را نخوانی اما خوب من همه داشته ام خلاصه می شود در یک روح نصفه ونیمه که تقدیمت می کنم تا لبخندت بی هیچ دردی پنهان نشود و بلاگردانت می شوم به سبک آواز لری هالو گنم خری

عزیز قطاب و صنوبر 

عسل وارگی سال گشت پیوندمان نوش  باد

پیش کش:
http://uplod.ir/g7sfjynx5760/halo_ei_ganem_khare.mp3.htm