عصرانه قاب

ساعت ده دقیقه به پنج است ...باد می وزد این طولانی ترین غزل معاصراست که در وزن درخت سروده شده است. من گوش تیز کرده ام به شنیدن و شاعر دارد خودش را می سابد به باد تا انبوهی از واژه های عاشقانه بتراوند به طعم عسل و گلاب و بریزد بر اندام کشیده معشوق و مینیاتور قرن هفت زنده بماند در عصر شبکه های پیچ در پیچ گفتگو....

شاعر هیچوقت به دنبال قاب نبوده است اما ما که پریم از قابها...همه چیز چهارچوب دارد جز بهار که نه مستطیل است ونه دایره بی خط ترین نقاشی هستی ...چهار چوب...چهار ، چوب که بهم دوخته می شود برای ماندگاری یک چیز...اما اگر آن چیز عاشقانه باشد چه؟ مثل لبخندی در پس نگاه یار که تن خسته اش را می اندازد روی مبل و تو با فنجانی از نگاه ،چایی اش را شیرین می کنی... کدام قاب می تواند این را ماندگار کند؟ عادت کرده ایم چهار تا چوب را بکوبیم دور هرچیز که از یادمان نرود و زندانی اش می سازیم برای دل فراموشکار خودمان

شاعر هم مثل باد در گذراست و نمی شود نه کلاهش را در قاب جا داد و نه کتابش...حتی در انبوه ممیزی ها

2.

همه کلید شده اند ...بی این که بدانند باید قفلی باشد برای گشودن، به واسطه داشتن دندان نمی شود به جان قفل ها افتاد که این دندان برای دردیدن گوشت تن آدمی آموزش دیده اند نه ساچمه قفل...

عصرانه یک شاعر پراست از کلیدهایی که قفلی نیست تا بازشان کند و خودکاری بدون کاغذ ...

برای نوشتن کلیدی باید تا نگفته ها بیرون بریزد و ...کدام عصرانه تاب این همه درد را دارد برخی خیال می کنند دردانه اند اما برای تفنن به دنیا آمده اند باید پوسته شان بتکرد و جماعتی ببینند که تهی اند از مغز مثل تخمه کدوی پوک....

پی نوشت مهر:

مهر ماه باشد و مهر خواهری از جنس فیروزه های خراسان و امر کنند به نوشتن از این دوعکس که مابین خستگی های روزانه گرفتم و نمی دانستم خفتم می کند به نوشتن...